Γράμμα ενός γονιού σε έναν έφηβο

 

Υπάρχει σήμερα μια δικτατορία, που είναι τιμή μας και καμάρι μας, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Είναι η σχέση με τους γιους και με τις κόρες μας. Έρχεται στην αρχή ως αναγκαία, όπως όλες οι δικτατορίες, κάνει σκόνη αναρχικές γκρίνιες, χρονοβόρες διαπραγματεύσεις και ενοχλητικά όρια στη στιγμή. Η δικτατορία το ζητά; Θα το έχει. Όλα τακτοποιημένα.

Στην πορεία, όμως, τρέχουμε να την ικανοποιήσουμε και αυτή μας γεμίζει ενοχές. Αλλάζουμε τότε το πολίτευμα, το βαφτίζουμε δημοκρατία. Ψηφίζουμε δηλαδή και εμείς αλλά της επιτρέπουμε να αποφασίζει τι θα φάμε, που θα πάμε διακοπές, τι θα αγοράσουμε και με ποιους θα περάσουμε το Σαββατοκύριακο μας. Αυτή εκεί, πάλι ανικανοποίητη. Την ξανακάνουμε δικτατορία.

Όποτε διαμαρτύρεται για αδικία, της υπογραμμίζουμε ότι ποτέ δεν φταίει η ίδια. Αποδίδουμε απόλυτη ελευθερία. Δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει για το ποια ώρα επιστρέφει ή για το ποια ώρα φεύγει. Δεν είναι υποχρεωμένη, σε καμιά περίπτωση, να δεχτεί τις συνέπειες των πράξεων της. Παράλληλα, είμαστε πάντα σε επιφυλακή για την απίθανη πιθανότητα, που κάποιος αξιολογήσει αρνητικά τον δικτάτορα μας, πράγμα τελείως τρελό.

Φυσικά σε αυτή την περίπτωση του εξηγούμε ότι από πίσω κρύβονται κακοπροαίρετοι που δεν ξέρουν να αξιολογούν σωστά τον απόλυτο μονάρχη μας. Γιατί ποιος κάνει σωστά τη δουλειά του αν δεν μπορεί να αξιολογήσει όπως του πρέπει έναν δικτάτορα;

Ένα ον πανέξυπνο, ικανότατο που μπορεί να μην αξιοποιεί τις δυνάμεις του, ως ένας κρυφός σούπερ ήρωας,  αλλά χωρίς αμφιβολία τρέχουμε να προσθέσουμε, ως καλοί παρατρεχάμενοι, ότι στο μέλλον σίγουρα, σιγουρότατα θα το κάνει; Και αυτή η δικτατορία επιτρέπει δικαιωματικά στον αλάνθαστο δικτάτορα να φέρεται άσχημα, να καταλύει δημόσια κτίρια, να φωνάζει για αιτήματα και την ίδια στιγμή να παραγγέλνει καφέδες, να γυρίζει την πλάτη σε αυτά που ζητά γιατί δεν είναι παρά ένα παιδί που θέλει να γυρίσει στο παιχνίδι του.

Εμείς, όμως, αντί για παιχνίδι σας δώσαμε μόνο έναν καθρέφτη να βλέπετε τον κόσμο μας αλλοιωμένο και άσχημο και ήσυχοι που δεν γκρινιάζατε πια, καθίσαμε αναπαυτικά στον καναπέ μας, σας δώσαμε δύναμη να ηγείσθε και ταξιδεύαμε ανενόχλητοι στα διαδικτυακά απόνερα, σίγουροι  για τη δουλειά μας ως γονείς.

Στην ηρεμία μας δεν ξεχάσαμε, βέβαια, να περιγελάσουμε όλους αυτούς που αφήνουν τα παιδιά τους ανεξέλεγκτα, ανίσχυρα αθώα  μπροστά σε μια οθόνη και πλαταγιάσαμε τη γλώσσα μας αφήνοντας ένα αποδοκιμαστικό «τς, τς, τς» να γεμίσει φιλήδονα τον ήχο που κάλυπταν τα πλήκτρα των συσκευών, έτσι όπως αντηχούσαν από όλα τα δωμάτια του σπιτιού μας.

Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε το πολίτευμα, κάθε επανάσταση είναι επώδυνη αλλά η συγκεκριμένη μπορεί να γίνει και διασκεδαστική. Μην τρομάξετε αν σας αγκαλιάσουμε χωρίς λόγο, αν ψάξουμε μαζί σας τα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα, αν σας ζητήσουμε να πάμε στην φύση, αν μιλήσουμε για ανθρώπινα λάθη, αν παίξουμε μαζί σας και αν σας μιλήσουμε ειλικρινά για το τι μας στεναχωρεί, για το τι περνάμε οι ίδιοι και τι θέλουμε να αλλάξει, ίσως τότε να αρχίσετε να καταλαβαίνετε οι δικτατορίες τι σημαίνουν…

Β

Φιλόλογος και μαμά